Bilinmeyen bir yalnızlık.

İçimde öyle bir duygu var ki çözemiyorum bir türlü. Üzerine farklı deneyler yapıyorum ne olduğunu anlamak için.Mutluluk değil , aşk değil , üzüntü değil. Ne öyleyse ? 
17 yıldır süregelen bir gerçek var sanırım içimde. Kaçabildiğim ama saklanamadığım bir gerçek. Çevremde fazlasıyla arkadaşım var , gereği kadar dostum. Mahallemdeki esnafla aram iyidir , yeni tanıştığım insanlarla hemen arkadaş olabilirim. Ee yalnız değilim öyleyse diyorum ister istemez. Öyleyse nedir bu bayramların boş geçişinin sebebi. Neden kendimi istemsizce atıyorum sokağa. 
Bayramdır hani büyükler ziyaret edilir , el öpülür. Sorarım size hani benim büyüklerim? Alt katımda oturan yaşlı tonton teyzemi sormuyorum , sokağın karşısında küçük bir bakkalı olan Ahmet amcayı sormuyorum. Ben öz mü öz teyzemi , amcamı , halamı, dayımı soruyorum. Neredesiniz? ' yav kızım istesen çıkıp gelebilirsin , biliyosun severiz seni ' gelmeyin bana bu yapmacık sözlerle. Lütfen.
Hadi madem bu kadar basit her şey açıklayın bana. İnsanlar bana bayramda ne yapıyorsun , hangi akrabalarına gidiyorsun dediğinde ne söyleyeyim?  Şehir dışındalar yalanı tutmuyor artık onu baştan söyleyeyim. 
Bayramlarımı sıradanlaştıran sözde beni çok seven akrabalarım. N'olur beni bu şekilde sevmeyin. Can yakıyor.